Tahimik ang kwarto ng ospital. Si Marco ay nakaupo sa kama, hawak ang basag na salamin. Hindi niya maalala kung saan ito nanggaling, ngunit may kung anong bigat ang dala nito sa kanyang kamay.
“Dinala ka rito mula sa aksidente,” sabi ng nars. “Nahanap nila ito malapit sa iyo. Mukhang mahalaga.”
Pinagmasdan niya ang salamin, ngunit walang anumang pamilyar na alaala ang bumalik. Kahit ang sarili niyang pangalan ay tila estranghero. Sa isipan niya, may mga aninong pilit nagpapakita—mga mukha, eksena, at pangyayari na hindi niya mawari.
“May dumalaw kanina,” dagdag ng nars. “Sabi nila, sila ang pamilya mo.”
Ang salitang pamilya ay nag-iwan ng lungkot ngunit walang kasamang pag-alala. Sino sila? Bakit parang walang koneksyon?
Hawak ang salamin, tumayo siya at tumingin sa bintana. Sa basag nitong lente, nakita niya ang repleksyon ng isang lalaking hindi niya kilala. Gusto niyang tanungin ang mundo kung sino siya, ngunit alam niyang wala itong isasagot.
Sa kabila ng kawalan, may mga larawan sa kanyang isipan: isang bahay, isang bakuran, at mga matang tila naghihintay. Subalit habang sinusubukan niyang buuin ang kwento, unti-unti itong nawawala, tulad ng tubig na dumadaan sa mga daliri.
Sa bawat minuto ng pananahimik, nadarama niya ang isang bagay na tuluyan nang nawala—isang piraso ng sarili na marahil hindi na niya makukuha muli.
Grabe,makaka baghag damdamin🥹