Nakatayo si Marco sa harap ng kanilang lumang bahay. Pinagmamasdan niya ang pook na minsang naging sentro ng kanyang mundo. Ang porch kung saan madalas silang mag-usap ng pamilya, ang bakuran na inalagaan ng kanyang lola, at ang bawat sulok na puno ng mga alaala ng kanyang kabataan. Ngayong gabi, alam niyang ito na ang huling pagkakataon na makikita niya ito bago siya tuluyang umalis.
Ang bawat alaala ay bumabalik. Ang tunog ng tawanan sa hapunan, ang halimuyak ng nilutong pagkain ng kanyang ina, at ang yakap ng tahanang ito sa bawat unos ng kanilang buhay. Ngunit ang oras ay patuloy na umuusad. Kinailangan niyang tanggapin na ang paglisan ay bahagi ng kanyang paglalakbay.
Napabuntong-hininga siya. Sa bawat hakbang palayo, parang may bahaging nawawala sa kanya, ngunit kapalit nito ay ang pag-asang dala ng bagong simula. Hindi madali ang desisyon, ngunit alam niyang ito ang tama.
Tumigil siya sandali at tumingin muli sa bahay. Sa huling sulyap na iyon, ramdam niya ang kirot ng pagkawala, ngunit kasabay nito ay ang init ng mga alaala na mananatili sa kanyang puso. Ang pagtatapos ay hindi palaging malungkot; minsan ito’y paalala na ang bawat wakas ay may kaakibat na simula.
Habang naglalakad palayo, nakita niya ang unti-unting paglubog ng araw. Isang pagtatapos na puno ng pait at tamis, ngunit handa na siyang yakapin ang bagong yugto ng kanyang buhay.